Ur gardeneko urrunen dauden errekatako urloetan, emakumezko gorputza duten izakiak bizi dira. Lekuaren arabera, zangoak ahateen edo ahuntzen antzekoak dituzte. Lamiak dira, begirada bakar batekin eta duten edertasunarekin edozein gizonaren bihotza atrapa dezaketenak.
KONDAIRA
Behin batean, Isturitzeko lurraldeko Laminazulon bizi ziren lamia batzuk, Uriartetarren baserriko atea jo zuten, Martzela Urrunetxeakoaren zerbitzuak eskatzeko. Martzela han bizi zen ospe handiko emagina zen. Birritan pentsatu beharrik izan gabe, beharrezko tresnak biltzen zituen poltsa hartu zuen eta ezkutuko koba bateraino joan zen. Han bizi ziren lamiak, arrakastaz betez beren lana. Hurbileko erreka batean garbitu ziren, eta zer ordu zen ikusita, lamiek haiekin bazkaltzera gonbidatu zuten emagina, itzultzeko bideari ekin aurretik. Horrela, janari zaporetsuak eta garai hartarako oso ohikoak ez zirenak jan zituzten. Aitzitik, Martzelaren atentzioa erakarri zuen zerbait egon bazen, hori lamien ogi zuria izan zen. Zaporetsua zen, eta, horregatik, pusketa bat hartu zuen lamiak ohartu gabe. Pusketa hori poltsikoan gorde zuen etxera eramateko eta bere senitartekoei probatzen emateko. Otordua amaituta, bideari ekin zioten, hori bai, aurretik, lamiek, esker modura, urrezko goru eta txaratila bat eman zizkioten. Aitzitik, Martzelak altxatzeko keinua egin zuenean, ezinezkoa zela ikusi zuen.
– “Zurea ez den zerbait hartu duzulako da hori”-, erantzun zuen lamietako batek.
Eta emagin gazteak, lotsaturik, aitortu egin zuen ogi zati bat gorde zuela. Ogi zati hori berehala itzuli zuen. Orduan posible izan zuen altxa eta bideari ekitea. Lamiek lagundu egin zioten bidearen zati batean, zonaldea ezagun bihurtu zitzaion arte. Han agurtu ziren, eta une horretan lamiek emaginari eskatu zioten bidean atzera ez begiratzeko, haien bizitokia sekretupean mantentze aldera. Eta, hain zuzen ere, horixe onartu zuen Martzelak, baserriaren atarian egon zen arte. Han, oin bat etxearen ateburua zeharkatzen zuelarik, burua biratu zuen, hori egitearekin lamiek eskatutakoa urratzen zebilela ohartu gabe. Une horretan bertan haren aberastasunak erdira murriztu ziren, gorua egurrezkoa bihurtu zelako. Hori bai, txaratilak urrezkoa izaten jarraitu zuen.
Aritza Bergara Alustizak idatzitako testua